kırmızı düşlerin solgun yüzlü çocuğukalbimin denizinde yelken açan gül
sessizce geldin
ve
sessizce gittin
kimsesizler mezarlığına gömüldün
oysa daha gün başlamamıştı kıpırdanmaya
henüz kuşlar bile ötmemişti annelerinin sesiyle
elinde eskimeyen kemanın
ve gözlerinin derininde yepyeni sözler
geldiğin gibi sessizce gittin
hiç kimseyi ürkütmeden
unutmuştum seni
ama
bugün
yeniden
il cimento dell'armonico e dell'inventione
çalınınca kulağıma
anımsadım yeniden
kalbimin denizinde yelken açan gül
kırmızı düşlerin solgun yüzlü çocuğu
seni anımsadım
oysa seslerin gömülmüştü
kimsesizler mezarlığına
giovanni’den olma
camilla’dan doğma
denizlerin kızıl renkli güneşi
kardeşim benim
antonio vivaldi
venedik viyana parantezine konan düş
dört mevsim açan yediveren gül
sessizce selam verdin dünyaya
ve
sessizlik içerisinde gömüldün
kimsesizler mezarlığına
şiir: hilmi bulunmaz
